اسمش کاکتوسه، اما ببین چقدر زیبا گل داده؟ 

راستی یه سوال: 

چرا بیشتر ما آدمها اینقدر زبونیم که توانایی گل کردن را از خودمان میگیریم؟ چرا شکوفا نمیشویم؟ چرا آنقدر در این دنیا فرو رفته ایم که یادمان رفت هاین دنیا فقط برایمان گذرگاهست؟چرا روزگار وصل خویش را باز نمیجوییم؟

مگر این دنیا با آن دنیای زمان امام حسین علیه السلام فرق کرده؟ پس چرا آن امام یاورانی داشتند و دلشان به داشتن آنها خوش بود اما امام مهدی عزیز ما هنوز این دلخوشی را ندارند؟

بیایید برگردیم به اصل خود، بیایید دل بکنیم از وابستگیهای این ایستگاه، بیایید شکوفا شویم و ریشه گل وجودمان را با بی توجهی های بی مورد نخشکانیم.