بسم الله السمیع العلیم

دوست داشتم همه حرفهایی که پشت سرم برای بی تقصیر نشان دادن خودشان زده بودند را جواب می دادم.

نمیدانم چرا بعضیها اینقدر کوته فکر و... هستند؟ انگار به معادی ایمان ندارند که می رسد و همه پرده ها کنار می رود، چرا ما آدمها اعتراف کردن را بلد نیستیم؟

کاش آنقدر شجاع باشیم که وقتی حرفی را می زنیم یا کاری را انجام می دهیم تا آخر پایش بایستیم و حرفمان را عوض نکنیم و قبول کنیم اشتباه کرده ایم. کاش همیشه فقط خود را نبینیم و انتظار نداشته باشیم همه خود را طبق الگوهای ما اصلاح کنند، کاش گاهی فکر کنیم به فریادهایی که می زنیم و فراموشمان نشود که یک نفر را (هرچند کوچک و حقیر )جلو دیگران تحقیر نکنیم.

و ای کاش فراموشمان شود بدیهای دیگران، اما چگونه؟ مدام فراموش کردن بدیها هم بد است ... وکم کم وظیفه می شود و طرف مقابل را پر رو میکند

چقدر آدمها عوض شده اند و عوض می شوند. چه رسم غریبی است که هرچه بیشتر انتظار داشته باشی، هرچه بیشتر گلایه کنی، هرچه بیشتر فریاد بزنی ودعوا کنی، با سوادتری و دیگران بیشتر هوایت را دارند

و اگر بلد باشی با نامحرم شوخی کنی و خود را برایش بیارایی و مدام برایش قهقهه سر بدهی و لبخندت مدام دم دستت باشد، عزیزتری و خوب هستی و خیلی زیاد در کارت خبره ای! اگر نه بیسواد و خیلی ناشی هستی و باید نباشی تا ...

خسته شدم از تحمل اینهمه تناقض!

دلم دولتی را آرزو دارد که همه چیز سرجای خودش باشد.البته که برای بودن این دولت عزیز و تنفس در هوایش نباید اینچنین بیکار نشست وشعار داد.