ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة

پیامبر مهربان ما که جز حق نگفته اند، پس ما در پی چه هستیم؟ وقتی چراغ هدایت روشن و فروزان است و کشتی نجات مدام برایمان علامت میفرستد، چرا در نور چراغ هدایت قدم بر نمیداریم و دستمان را دراز نمیکنیم تا به کشتی نجاتی که همیشه در کنارمان هست راه بیابیم؟

خوشمان می آید که خود را به خواب بزنیم مگر غیر از این است؟

دوست داریم نابینا باشیم و نبینیم این چراغی که ظلمت شب دنیا را با نور خیره کننده اش شکسته و نبینیم کشتی نجاتی که میخواهد ما را از غرق شدن در دریای طوفانی دنیا و دنیا گرایی نجات دهد.و گرنه  حسین علیه السلام را همه  شناخته اند حتی دشمنانش؛ اگر غیر از این بود تلاش نمیکردند دست شیعیان را از دامن پر مهرش کوتاه کنند.

با خود صادق باشیم:

حقیقتا ره گم کرده ایم و شاهراه را نمیشناسیم یا از نابینا بودن و غرق شدن لذت مییبریم؟