به قول طوبی جنس سفر را دوست دارم

اما...

همیشه وقت مسافرت حس غریب و دلهره ای تلخ وجودم را پر می کند

و همیشه یه خودم می گویم شاید این بار آخر باشد

و همیشه با وجود همه تلاشی که تا آخرین لحظات میکنم باز هم کارهای نیمکه تمامی باقی می ماند، شاید به خاطر همین دلهره دارم...

 واین قطعا و یقینا بخاطر بی توجهی نارنجک و امثال او به سفر حقیقی است؛ چرا که اگر یقین داشتیم مسافریم هر لحظه آمادگی عزیمت را داشتیم و هیچ کاری نا تمام نمی ماند..

فردا بازهم مسافرم...

و باز هم به قول طوبی "جنس سفر را دوست دارم"

شاید به این دلیل که یاد مرگ را زنده می کند و کارهایم را سامانی هرچند موقت می بخشد.

راستی انتهای این جاده ها کجاست؟؟؟؟