مولای مهربان همه  شیعیان!

هرچه خواستم چیزی در خور شأن شما بنویسم نشد، حرف زیاد دارم اما شما که بهتر میدانید این روزها و ان روزها و همه روزهای بعد از کربلا چگونه بر من نالایق میگذرد! 

شما خیلی از نا گفته هایم را میدانید و حواستان به همه احوالاتم هست و میدانم که هرگز ذره ای از یادم غافل نبوده اید، چه میگویم؟ غفلت؟

غفلت که برای شما معنایی ندارد ..غافل منم، غفلت چیزی است که مرا از شما دور کرده وگرنه شما که از من حقیر دور نیستید.

این را از آنجا میگویم که  هروقت با شما راز دل گفته ام سبک شده ام و در هر گرفتاری نماز استغاثه به شما نجات بخشم بوده ، چه آنزمان که مشکلات بزرگم نمرات و درس و مدرسه بود و گاهی شاید بخاطر کمتر از یک نمره به شما متوسل شده ام ، چه حالا که  روح و جسمم با توسل به شما شفا یافته و زندگی ام را هر لحظه با نگاه مبارکتان تبرک میکنید..

چه قدر باید خوب باشم تا شما را راضی کنم؟چه قدر باید "شیعه" باشم تا لااقل بخاطر من آزرده نشوید؟ چه قدر باید بنده باشم تا دعاهای فرجم ختم به فرج پر برکت شما شود حضرت مهدی عزیز؟

چندنفر همچو من بی سر و پایی هستند که با کارهایشان مانع تابش خورشید به عالم هستند؟چه قدر برای بدی هایم اشک ریخته اید آقاجان؟ چندسال بخاطر من ظهورتان عقب افتاده؟چندبار لبخند را مهمان صورت همیشه مهربان شما کرده ام؟کدام رفتارم غیر از خودنمایی بوده و شما را خوش آمده؟؟؟؟؟

آی نارنجک فرو رفته در دنیا!تو که دم از مسلمانی و نماز اول وقت و ولایت و حق الناس و چه و چه وچه میزنی، فکر کرده ای حق آقا را چگونه باید بدهی؟گناه کردن ، خوب نبودن، دل ولی نعمتت را آزردن حق الناس نیست؟

آقاجان!

مرا و ما را ببخشید و نظر لطفی بر قلوب غافلمان بیندازید بلکه شفا یابد و ظهور نزدیکتر!