هفته دوم اردو با نقل مکان از 2 روستای مذکور و بدرقه گرم اهالی و گریه های بی امان بچه های کوچیک ، بعضی بزرگترها و حتی بچه های جهاد گر  تموم شد...رفتیم به روستای دیگه ای و تو یه مدرسه مستقر شدیم ظاهر روستا شبیه  شهر بود اما بچه ها میگفتن از نظر فرهنگی خیلی مشکل دارن ...اونجا 4 تا روستا رو تحت پوشش داشتیم و صبح و عصر کلاسهای مختلفی در هر روستا برگزار میشد از صبح ساعت 9 وانت میمومد دنبالمون عقب  سوار میشدیم و تو هر روستا 2-3 نفر پیاده میشدن وتا ظهر این وانت بی زبون  در حال جا به جا کردن مربیها بود ..ظهر نماز در خدمت حاج آقا بودیم البته تو مسجد روستا و بعد همه آش ولاش میومدن مدرسه  سر سفره غذایی میخوردیم و تقریبا همه میفتادن تا5 که دوباره تکرار ماشین سواری صبح بود...تا اذان و بعد از نماز ، شام و هر شبم که حلقه معرفتی با حاج آقا داشتیم دیگه حدودای 12و نیم-1 میخوابیدیم....اما اونقدر این روزها برکت داشت و طولانی میشد که نگو. یکی از بچه ها میگفت تو خونه خودمون اصلا نمیفهمیم چطور شب میشه چطور صبح میشه اما اینجا اینهمه کار میکنیم آخرشم وقت اضافه میاریم...راس میگفت اونجا همه چی رنگ دیگه ای داشت خیلی قشنگ بود!... مخصوصا گربه هاش ! یه گربه های چشم سفید هرکولی داشت که نگو، خیلی هم اهل علم آموزی بودند گویا ؛ شبها که حلقه داشتیم خیلی اطرافمون پرسه میزدن و اصرار داشتن تو حلقه شرکت کنن...بله تعریف کردنی زیاد دارم اما شنیدن کی بود مانند دیدن؟؟

هرکی توفیق داشت و رفت همچین جهادی (که تقریبا همه جهادها توش نهفته) حواسشو جمع کنه ضرر نکنه و از برکت این جهاد برای همه عمرش توشه بر داره...حواسش باشه اول بخاطر خدا بره، نخواست بخاطر مردم چشم به راه روستاهای محروم بره، نخواست حداقل بخاطر تربیت خودش بره واقعا کم از سربازی نداره البته خیلی شیرین تر و خواستنی تر از سربازیه!

دعا کنید مزه این مسافرت برام همیشه باقی بمونه و فراموش نکنم چندکیلومتر اونطرف تر از من جوونایی هستن که بخاطر محرومیت فرهنگی بخاطر ناآگاهی معتادمیشن، خانواده هایی که تو خونه شون بخاطر محرومیت فرهنگی ماهواره حاکمه و زندگیشونو از هم میپاشه و یادم نره استعدادهای زیادی زیر خاک میرن بدون اینکه کسی پی به وجود داشتنشون ببره! و دعا کنید اگر قابلم خادم همیشگی مردم محروم باشم.....

دلم برا جهاد تنگ شد....یاحق!