شب مبعث است و پر از شادی و شعفم ، اما از غروب دلم گرفته، مرحوم شیخ عباس قمی نوشته است که افضل عبادات امشب زیارت امیر المؤمنین علیه السلام است...

شاید اگر نجف نرفته بودم امشب اینقدر دلتنگ بابای مهربانم نمی بودم باید آنجا نشسته باشی و صمیمانه با پدر نجوا کنی تا بفهمی دلتنگی امشبم را...شیخ عباس نقل می کند که هرکس امشب هر دردی داشته باشد و زائر امام علی جان باشد شکی نیست که بعد از گذشتن نصف یا دوسوم از شب همه شفا می یابند...

باباجان!امشب دردمندم اما دردهایم جسمی نیست، زائرم اما نه با جسم و چشم سر بلکه با روح پریشان و دلتنگم، می شود وقتی به بیماران دخیل بارگاهتان عنایتی می فرمایید دستی هم بر دل نارنجک فقیر و ضعیف بکشید؟ می شود با اشاره ای شیعه خودتان شوم؟

می دانم که نالایقم اما برای زندگی بیست و چند ساله ام، برای داشتن خانواده ای به این خوبی، برای داشتن دوستانی پاک و مهربان، برای زیارتی آنچنان غافلگیرانه و شیرین، برای همه داشته هایم نالایق بودم حتی برای شیعه نصفه نیمه بودن هم لایق نبودم پس چرا رهایم نکردید؟

آقاجان بازهم چشم بر ظرفیت ناچیز نارنجک ببندید و امشب مورد لطفم قرار دهید.